امروز دو هفته است که برای کنکور نخوندم و شاید دلیل قانع کنندش این باشه که
الان امتحان نوبت اول دارم و نمیتونم به هر دو برسم ... .
امروز دو هفته است که هیچ پیشرفت تحصیلی تو خودم ندیدم و آزمون جمعه رو به خاطر امتحان ریاضی نرفتم
تازه داشتم پیشرفت میکردم و تراز هامو میبردم بالا ، برنامم جور شده بود و خوشحال بودم ، اما دوباره ... و حقیقت اینه که اگر اینجوری پیش بره ؛ امسال هیچ نتیجه خوبی نمیتونم بگیرم .
حدودا پنج ماه بیشتر فرصت ندارم و ذهنم واقعا آشفته شده . هر بار و هر بار دارم به این فکر میکنم اگر امسال نتیجه دلخواهم رو نداشتم چطور میتونم برای یک سال پشت کنکور بودن خودم رو قانع کنم ؛ در صورتی که نتیجه سال بعد هم مشخص نیست .. و جوابی که به خودم میدم اینه که دوازده سال سخت تلاش کردم برای اول شدن ، برای موفق شدن ، برای خوشحال کردن خودم و خانواده ، چه شب هایی که نخوابیدم و حسرت یک ساعت خواب اروم رو داشتم و واقعیت اینه که من به اول بودن ، به تحسین شدن عادت کردم و نمیتونم این امتحان رو ببازم ، اگر این اتفاق بیفته مطمئنم ضربه خیلی بدی میخورم و این اندک اعتمادی که نسبت به خودم دارم از بین میره و بی انگیزه بودن و مثل یک علف هرز بدون فایده بودن دور تا دورم رو فرا میگیره
نمیتونم اینده ای که برای خودم تو ذهنم دارم رو عملی کنم
نمیتونم مستقل باشم ،نمیتونم کسی رو خوشحال کنم ؛ چون خودم خوشحال نیستم ، نمیتونم در بین بقیه حس خوبی به مفید بودن داشته باشم و به معنای واقعی کلمه بازنده ؛ تمام چیزی که دارم و حتی ندارم رو میبازم و چشم های امیدی که به سمتم هست رو کور میکنم و خوشحالی خانواده و پدر عزیزم و تمام زحمت هایی که مامان برام کشیده تباه میشه
و من اینو نمیخوام
من باید بتونم و تنها یک سال فرصت دارم و این یک سال میتونه تمام موفقیت ها و انتظاراتی که از خودم دارم و دیگران ازم دارن رو در پی داشته باشه ... . و اگر قرار باشه یک درصد احتمال بدم که نمیتونم به خواستم برسم ؛ هیچ وقت بین این مردم باقی نمیمونم چون توانایی بی تفاوت بودن به مسائل پیش اومده و شکست برام غیر قابل تحمل هست .
حتی فکر میکنم من میتونم طی این پنج ماه سخت تلاش کنم اما نتیجه دلخواهم رو بگیرم ؛ برای عملی کردن این مورد فقط به یک تأیید قوی نیاز دارم...
