Manchester by the sea
منچستر کنار دریا یه فیلم بسیار تاثیر گذار از زندگی شخصی هستش که مسیری سخت رو قدم میزنه ، غمگینه ، رنج کشیده اما هنوز هم در اعماق وجودش احساساتی میشه ، کم هست اما هنوز از بین نرفته ... تحولش نه شبیه به فیلم بلکه شبیه به زندگیه .
حتی نمیشه گفت شبیه به خود زندگی
گهگاهی میتونه با قدرت صاف بایسته و گردنش رو صاف کنه و سوار بر قایق از وزیدن باد لذت ببره یا اینکه با یه توپ تنیس تو همون سر بالایی های زندگی و رها کردنش ، رسیدن به آرامشی در دریا ، ماهی گیری ، شبیه خودمون ... شبیه یه آدم ..
تو یکی از انسانی ترین صحنه های فیلم :
زن به همسر سابقش میگه : «نباید آن حرف‌ها را به تو می‌زدم. دلم شکسته بود و همیشه شکسته خواهد ماند. اما خب دل تو هم شکسته بود.»
درکِ دردناکِ شخص دیگه زمان می‌برد. باید ماشین رو پارک کنی، خاموشش کنی، پیاده بشی، و مثل عابری ساده روبروی شخص دردمند بایستی.
به نظرم هیچ عبارتی انسانی‌تر از این نیست: تو هم حق داشتی..
